Julian Fałat, PEJZAŻ ZE SZWAJCARII, 1875 lub 1876

16,7 x 25,3cm - akwarela, papier sygn. l.d.: J Fałat | 1. | 9.

na odwrocie (ołówkiem): 150 -

 

Proweniencja: Kolekcja ambasadora Karola Poznańskiego (1893-1971) – Sekretarza Delegacji Polskiej do Rokowań Pokojowych w Rydze. Od 1927 roku konsula generalnego w Paryżu, a w latach 1934-1945 konsula generalnego RP w Wielkiej Brytanii.

 

W 1873 roku Fałat wyjechał na studia inżynierskie do Zurychu, a następnie przeniósł się do Monachium. Młody artysta, będąc w trudnej sytuacji finansowej, wiosną 1874 roku podjął pracę przy budowie szwajcarskiej kolei Tösstahlbahn. Początkowy okres spędził w biurze przy stole kreślarskim, jednak latem 1875 roku wyruszył „na linię“. Zachwycony szwajcarskim pejzażem, każdy wolny od pracy dzień spędzał na pieszych wędrówkach i malowaniu akwarelą. W swoich Pamiętnikach wspomina pracę w plenerze, pisząc:

Maluję coraz więcej akwarelą i gromadzę multum szkiców akwarelowych i piórkowych.

(Julian Fałat, Pamiętniki, wyd. II, Katowice 1987, s. 75 [wyd. I w roku 1935])

Julian Fałat (Tuligłowy [okręg lwowski] 1853 - Bystra k. Bielska 1929) - malarz i pedagog - jeden z najwybitniejszych artystów polskich okresu przełomu XIX i XX wieku, członek polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych oraz Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie, wielokrotnie odznaczany medalami na wystawach międzynarodowych. Studiował malarstwo u Władysława Łuszczkiewicza i Leona Dembowskiego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1868-71 i 1881) i w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Alexandra Strähubera i Johana Leonhardta Raaba (1877-80). Po studiach spędził kilka miesięcy w Rzymie, w 1884 był w Paryżu i w Hiszpanii, a w 1885 odbył podróż morską dookoła świata. W 1886 podczas polowania u ks. Radziwiłłów w Nieświeżu poznał późniejszego cesarza Niemiec Wilhelma II - dla którego następnie w latach 1886-95 pracował w Berlinie jako malarz nadworny. W latach 1894-96 współpracował z Wojciechem Kossakiem przy panoramie Berezyna. W 1895 został powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, w której gruntownie zreformował system nauczania, przekształcając tę uczelnię w nowoczesną Akademię Sztuk Pięknych (r.1900). Do roku 1910 był rektorem Akademii; po przejściu na emeryturę osiadł w miejscowości Bystra k. Bielska. Znakomity akwarelista, malował także olejno. We wcześniejszym okresie tworzył w konwencji realistycznej, z czasem rozjaśnił i wzbogacił paletę, a w akwarelach wprowadzał rozlewną plamę barwną. Zasłynął jako malarz scen myśliwskich rozgrywających się najczęściej w zimowej scenerii; malował też pejzaże, wiejskie sceny rodzajowe, portrety, widoki miejskie.