drzeworyt barwny, tusz, papier, 39x18 cm, sygnatura artysty, oznaczenie wydawnictwa na odwrocie
Żuraw, jako motyw, pojawia się wielokrotnie w twórczości Hiroshigego. Ptak ten jest symbolem pomyślności i długowieczności, uosabia także szlachetność, wyrafinowanie i piękno. W tym drzeworycie z pewnością interesujący jest kontrast między dynamicznym rozbryzgiem fali, a spokojnie stojącym ptakiem.
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō(Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
W II poł. XX w. japońscy artyści i wydawcy współpracowali, aby odtworzyć słynne odbitki drzeworytnicze dla zainteresowanych kolekcjonerów poszukujących rzadkich wzorów. Stworzono nowe bloki, a odbitki były pieczołowicie drukowane przez rzemieślników w tej samej metodzie, co XIX-wieczne pierwowzory - jeden blok dla każdego koloru. Wznowienia drzeworytów są okazją do kolekcjonowania i cieszenia się słynnymi projektami uznanych japońskich artystów.
Termin „kachō-ga” w języku japońskim to połączenie trzech słów: „ka” – kwiat, „cho” – ptak, „ga” – obraz, zatem oznacza dosłownie obrazy kwiatów i ptaków. W sztuce Dalekiego Wschodu to jeden z wiodących tematów artystycznych. Obejmuje także rośliny, trawy, drzewa, zwierzęta, ryby, owady - właściwie cały żywy świat przyrody za wyjątkiem człowieka i krajobrazu. Odbitki kacho-e były wysoko cenione za ich piękno i dokładność, a także szeroko kolekcjonowane zarówno w Japonii, jak i za granicą. Popularność tych grafik wynika po części z odzwierciedlenia w nich tradycyjnych japońskich wartości i estetyki, które przywiązywały dużą wagę do harmonii z naturą. Drzeworyty były często nasycone symbolicznym i alegorycznym znaczeniem, takim jak skojarzenie niektórych ptaków lub kwiatów z określonymi porami roku lub cechami. Mistrzowie kachō-ga kierowali się zarówno ekspresją, jak i emocjami; udawało im się uchwycić kolory i delikatność kwiatów oraz zachowanie ptaków na wolności. Nasycone metaforycznym znaczeniem wykraczającym poza ich fizyczne piękno, konkretne pary ptaków, owadów i kwiatów stały się podstawą tradycji, która trwa do dziś.
