SŁOWNIK Języka Polskiego.

SŁOWNIK Języka Polskiego. 

Obejmujący: oprócz zbioru właściwie polskich, znaczną liczbę wyrazów z obcych języków polskiemu przyswojonych; nomenklatury tak dawne, jak też nowo w użycie wprowadzone różnych nauk, umiejętności, sztuk i rzemiosł; nazwania monet, miar i wag główniejszych krajów i prowincij; mitologję plemion słowiańskich i innych ważniejszych, tudzież oddzielną tablicę słów polskich nieforemnych z ich odmianą; do podręcznego użytku wypracowany przez Aleksandra Zdanowicza, Michała Bohusza Szyszkę, Januarego Filipowicza, Walerjana Tomaszewicza, Florjana Czepielińskiego i Wincentego Korotyńskiego, z udziałem Bronisława Trentowskiego. Wydany staraniem i kosztem Maurycego Orgelbranda. Cz. 1-2 Wilno 1861. Własn. Wydawcy. Czc. A. Marcinkowskiego. (24,5 x 17 cm), s. VIII, 952; [1], 953-2280, 2, 7, 4, 3, opr. płsk. z epoki.
Otarcia oprawy, nadpęknięty grzbiet w cz. 2-giej, miejscami nieliczne rdzawe plamki. Ogólny stan dobry. Dwutomowy słownik (A-O i P-Ż) uwzględnia leksykę zarejestrowaną w słowniku Lindego, a także nieznaną Lindemu. Inicjatywa napisania słownika powstała, gdy drugie wydanie Lindego było już niedostępne na rynku księgarskim, a polszczyzna wzbogaciła się o nowe jednostki leksykalne. Słownik rejestruje słownictwo ogólne, potoczne, regionalne (nie tylko kresowe), leksykę zawodową i terminologię naukową oraz leksykę dawną. Zawiera blisko 110 tys. artykułów hasłowych. Rzadkie.