Wladysław Studziński, podsekretarz stanu w rządzie Witosa. Teka zdjęć i dokumentów (775)

Wladysław Studziński, podsekretarz stanu w rządzie Witosa. Teka zdjęć i dokumentów. 1. Ozdobna teka obszyta płótnem, z monogramem WS, 62 x 50 cm, 2. dyplom Rodzina Sieroca, 58 x 45 cm, 3. dyplom dla Jadwigi Studzińskiej, 52 x 34 cm, 4. sześć fotografii dużego formatu na kartonikach, wym ok. 15 x 20 cm, 5. zespół wyklejanek dziecięcych. Studziński podczas I wojny światowej był kierownikiem referatu aprowizacyjno-rolniczego w Krakowie[2]. W tym okresie był członkiem Książęco-Biskupiego Komitetu Pomocy dla Dotkniętych Klęską Wojny.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby centralnej II Rzeczypospolitej. Od kwietnia 1919 był zatrudniony w Ministerstwie Aprowizacji w Krakowie[2]. Potem był starszym radcą ministerialnym, od października 1919 naczelnikiem wydziału, szefem sekcji[2]. W 1920 pełnił funkcję sekretarza Rady Obrony Państwa[2]. Później pełnił funkcje podsekretarza stanu w Prezydium Rady Ministrów: pierwszym rządzie Wincentego Witosa (1920–1921)[46], w rządzie Juliana Nowaka (1922)[47], drugim rządzie Władysława Grabskiego (1923–1925), rządzie Aleksandra Skrzyńskiego (1925–1926)[48]. W 1922 był dyrektorem departamentu w Prezydium Rady Ministrów[49][50]. 15 lipca 1923 uczestniczył w Sanoku w uroczystości poświęcenia sztandaru miejscowego 2 Pułku Strzelców Podhalańskich[51][52]. Wraz z nuncjuszem apostolskim w Polsce abpem Lorenzo Laurim pracował nad uzgodnieniem stanowisk[53] i dokonał opracowania dokumentu konkordatu zawartego między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską[54]. W pracach nad jego przyjęciem był referentem w 1924 w Komitecie Politycznym Rady Ministrów i w 1925 przy ratyfikacji przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej[55][56]. W 1924 pełnił stanowisko wiceministra[57]. Z dniem 1 stycznie 1927 przeszedł w stan spoczynku.