Litografia barwna, papier welinowy o wysokiej gramaturze; wymiary: 57 x 39 cm w swietle passe-partout, 75 x 55 cm w oprawie passe-partout.
Sygn. na płycie pod kompozycją p. d. "Gustav Klimt" , edycja limitowana oraz numerowana ołówkiem „85/200”. Sucha pieczęć wydawcy l.d.: „Trec, Edizioni Pregiate” zatwierdzonego przez Zarząd Museo Osterreichische Galerie Belvedere di Vienna, na odwrociu hologram „verification of authenticity”. Oryginalny certyfikat.
Judith II Gustava Klimta, znany również jako Salome, to dzieło z 1909 roku, które stanowi kontynuację jego wcześniejszego obrazu Judith I. Obraz ten jest drugim portretem Judith namalowanym przez Klimta i jest uznawany za jedno z najważniejszych dzieł wiedeńskiego symbolizmu.
Judith II, podobnie jak jej poprzedniczka Judith I, przedstawia biblijną Judytę, bohaterkę, która uwolniła Izraelitów od asyryjskiego najeźdźcy Holofernesa, uwodząc go i ostatecznie pozbawiając głowy.
Judith na obrazie Klimta to kobieta o magnetyzującym
spojrzeniu, które nadaje postaci aurę bezwzględnej pewności siebie i dominacji. Ma kształtną,
odsłoniętą pierś, co
w czasach Klimta było dość odważnym posunięciem. Jej wyrazisty, prowokacyjny urok oraz kontrast między urodą a brutalnością jej czynu czynią z niej symbol femme fatale. Kobieta jest wyobrażona w sposób zarówno
elegancki, jak i niepokojący – jej ostre rysy twarzy, o surowej i chłodnej urodzie, wyrażają siłę oraz nieco przerażającą intensywność.
Tło obrazu, wykonane charakterystyczną dla Klimta techniką, zawierające złote,
geometryczne wzory , nadaje postaci Judith wręcz bizantyjski przepych,
zderzając drapieżność jej postaci z dekoracyjnym
bogactwem otoczenia. Tym samym Klimt tworzy opowieść o pięknie, władzy i niszczącej
sile kobiecości.
Przypuszcza się, że modelką do obrazu Judith II Gustava Klimta mogła być Adele Bloch-Bauer, jedna z jego muz i wieloletnia przyjaciółka. Adele była żoną bogatego wiedeńskiego przemysłowca i mecenasem sztuki, a także inspiracją dla kilku innych jego prac, w tym słynnego Portretu Adele Bloch-Bauer I, znanego jako "Złota Dama”.
Zarówno Judith II, jak i wcześniejszy Judith I, wywołały niemałe poruszenie w czasach Klimta. Dzieła te odbierano jako niezwykle prowokacyjne, a ich erotyczna, wręcz drapieżna wymowa była dla wielu współczesnych szokująca. Klimt pokazał Judytę, postać biblijną o heroicznym znaczeniu, w sposób wyzywający, wręcz seksualny, co kontrastowało z ówczesnymi standardami moralnymi i społecznymi.
Klimt złamał konwencję, przedstawiając Judytę nie jako skromną, oddaną kobietę, która poświęciła się dla dobra swojego narodu, ale jako silną, zmysłową femme fatale, która emanuje mocą i pewnością siebie.
Na dodatek Klimt miał wówczas reputację artysty kontrowersyjnego. Jego odważne podejście do nagości i erotyzmu – widoczne również w innych jego pracach, takich jak seria malowideł dla Uniwersytetu Wiedeńskiego, które także zostały uznane za skandaliczne – przyciągało uwagę, ale także krytykę. Wiedeńska publiczność z początku nie była gotowa na tak śmiałe przedstawienia kobiecej seksualności i niezależności, które odbiegały od tradycyjnych i konwencjonalnych ról przypisywanych kobietom w społeczeństwie tamtych czasów.
