drzeworyt japoński, tusz, papier, 24x15 cm (wymiar papieru)
Drzeworyt pochodzi z magazynu „Isho Sekai (Świat designu)”, nr 6. Wydany w Tokio w 1901 r. (Meiji 34). Analogiczny egzemplarz znajduje się w kolekcji biblioteki Harvardu.
Numer pierwszy magazynu "Isho Sekai" został w całości zilustrowany przez artystę o imieniu Sawa Kyukou, drzeworyty wyciął Watanabe Takijirō, a wydawcą było "Seibikai" (Stowarzyszenie Wykwintne Piękno). "Seibikai" zostało założone w Tokio w 1900 roku przez Shobei Kitajimę, który koordynował powstawanie wszystkich numerów. W epilogu magazynu "Isho Sekai" wyjaśniono, że periodyk jest publikowany co miesiąc, piątego dnia miesiąca, dostarczając projektantom najnowszych osiągnięć w dziedzinie projektowania kimon, farbowania tkanin i tkania wzorów. Wiele wzorów po 1900 roku filtrowało ówczesną zachodnią estetykę secesji i adaptowało ją do tradycyjnych form japońskich.
Wzór kimona zawsze był niezwykle ważny, ponieważ definiował nie tylko sam strój, ale także region czy rzemieślnika, który go stworzył. Dekoracje kimon mają często złożone poziomy znaczeń, prezentując nieprzebrane bogactwo wzorów nawiązujących do świata natury, zmieniających się pór roku, zwyczajów czy trendów w sztuce. Oprócz walorów estetycznych wzory te wiążą się z wiarą i pragnieniem długiego, pomyślnego życia. Sama kolorystyka kimona może mieć istotne znaczenie metaforyczne i kulturowe. Kolor fioletowy jest metaforą nieśmiertelnej miłości, a czerwień oznacza młodzieńczy urok i powab. Wzory występujące na kimonach miały także swoją symbolikę. Żurawie najczęściej pojawiały się na kimonach ślubnych, uważano bowiem, że ptaki te są w stanie żyć ponad tysiąc lat – fakt ten miał odzwierciedlać długi, szczęśliwy związek małżeński. Motyw sosny kojarzony jest z kolei z okresem nowego roku i najczęściej bywa noszony zimą. Przedstawienie wiśni najbardziej popularne było wiosną, kiedy masowo w całym kraju odbywa się hanami - święto kwitnącej wiśni.
