(SĘDZIWÓJ Michał Jakób), Novum lumen chymicum.

Novum lumen chymicum. 

E natura fonte et manuali experientia depromptum in duas partes divisum. Quarum prior XII tractatibus de mercurio agit. Posterior de sulphure altero naturae principio. Authorsum qui Divi Leschi Genus Amo. (Genewa) 1628. Typis & sumpt. Ioan de Tournes. (15,5 x 8,5 cm), s. 202, [2], opr. perg. z epoki.
(Estr. T. 27). W roku 1604 Michał Sędziwój (1566-1636), polski alchemik i lekarz, przywiózł do Krakowa Aleksandra Sethona, alchemika, którego uwięził elektor saski Krystian II Wettyn, aby głodem i torturami wymusić od niego rzekomą tajemnicę kamienia filozoficznego i transmutacji. Sędziwojowi udało się zorganizować i przeprowadzić ucieczkę cennego więźnia, ale ten wkrótce zmarł. Przed śmiercią miał on podobno podarować swojemu wybawcy uncję substancji, która umożliwiała dokonywanie pozornej przemiany ołowiu w złoto. Dzięki temu polski alchemik mógł później odnieść głośne sukcesy podczas pokazu przed królem Zygmuntem III i cesarzem Rudolfem II. Jeszcze tego samego roku tj. w 1604, polski alchemik, ogłosił drukiem w Pradze swe pierwsze słynne dzieło alchemiczne pt.: „Novum Lumen Chymicum" (Nowe Światło Chemiczne), którego rozszerzony tytuł brzmi: "Dwanaście traktatów o kamieniu filozofów, wyprowadzonych ze źródła Natury i doświadczenia ręcznego". Dzieło to napisane po łacinie, zostało wydane anonimowo, autor zaopatrzył je w anagram: DIVI LESCHI GENUS AMO (Kocham ród boskiego Lecha). Praca stała się głośna w całej Europie Zachodniej, miała liczne wydania w wielu językach. Ogłaszając drukiem swą pracę Sędziwój w zasadniczy sposób zmienił kierunek badań alchemicznych - badania te w ostateczności doprowadziły do odkrycia tlenu i do ogłoszenia nowoczesnej teorii spalania przez Antoine Lavoisiera w 1774 r. Wczesny wpis na karcie tyt., ślady zawilgoceń i zabrązowień. Stan dobry. Bardzo rzadkie.