Paryż 1834. Wydanie Alexandra Jełowickiego. 10,5x17 cm, str. VIII, 276, oprawa z epoki, półskórek ze złoceniami na grzbiecie. Stan dobry (małe przetarcia oprawy, niewielka pieczątka własnościowa na str. tytułowej).
Wydanie pierwsze. Tomik poezji Antoniego Goreckiego (1787-1861) – poety, uczestnika wojen napoleońskich i powstania listopadowego, przyjaciela Mickiewicza. Gorecki „jako poeta był lirykiem zarówno w bezpośrednim wyrażaniu uczuć osobistych, jak też w błyskawicznej reakcji na aktualne wydarzenia. Stanowisko jego w literaturze jest przejściem od klasycyzmu do romantyzmu [...]. Wzorowaną na Niemcewiczu dumę rycerską wzbogacił tematyką aktualną. Frazeologię klasyczną łączył tu z realizmem szczegółów i technicznych wyrażeń współczesnych sobie wojen. Realizm ten cenił Mickiewicz, uważając Goreckiego za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli poezji wojen napoleońskich” (PSB, t. VIII, s. 308).
Tom zawiera 140 utworów, wśród nich m.in.: Pieśń pisana w czasie powstania Litwy w r. 1831; Do Adama Mickiewicza towarzysza podróży 1831; Szturm do Warszawy; Wyjątki z poematu „Śmierć Fiszera”; Na zgon generała Dąbrowskiego; Dobycie przez wojsko polskie wąwozu pod Somosierra.