60x60 biały metal, Inspicracja Mackintosh (Charles Rennie), praca nie prezentowana publicznie.
Sygnowana, dołączony certyfikat autentyczności podpisany przez artystkę.
Kolorystyka ze względu na elementy metalowe może się delikatnie różnić.
Barbara Munzer urodziła się w Łodzi i tam ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Dyplom - w zakresie ubioru i biżuterii w 1965 roku.
Po studiach malowała obrazy i projektowała grafikę użytkową,wkrótce zaczęła też projektować i wykonywać biżuterię i rekwizyty do filmu, telewizji i domów mody. Powstały wtedy całe zestawy ozdób do kolekcji „Mody Polskiej” (udział w pokazach w latach 1968 , 1970-75) i „Telimeny” (udział w pokazach w latach 1969-73).
Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, w kraju i zagranicą, miała szereg pokazów autorskich m. in. w Łodzi, Warszawie, Krakowie, Płocku, Amsterdamie, Arnhem, Bochum Dusseldorfie, Essen, Borken. Z czasem, zafascynowana ulotnym pięknem natury, zaczęła utrwalać w metalu kruche owady (motyle, pająki, ważki) w coraz większych rozmiarach, nadając im imiona znanych postaci ze świata muzyki i literatury. Tak powstał świat owadów zaklętych w obiektach przestrzennych.
Potem tworzy nowe wizje z metalu - szaty, świat mody kobiecej różnych epok i krajów. W sukniach tych oddaje urok i charakter słynnych postaci kobiecych.
Okazało się, że jej biżuteria może być nie tylko atrakcją pokazu mody lecz także doskonale zdobić wnętrza.
Prace Barbary Munzer znajdują się w Muzeum Mazowieckim w Płocku oraz w kolekcjach prywatnych, w kraju i zagranicą.
A oto co sama mówi o swoich pracach („Mój artystyczny życiorys” – katalog do Wystawy- Warszawa, 1989 rok.): „Ze wszystkich form ozdobnych najbardziej upodobałam sobie naszyjnik…(który) z czasem osiągnął rozmiary tak imponujące, że zawieszony na ścianie zaczął żyć własnym życiem. Odnalazłam swój własny język i nowe możliwości głębszego wypowiedzenia się w tej dziedzinie. Tak narodziły się ważki, pawie, motyle – OBIEKTY PRZESTRZENNE.
Przekora podpowiada mi tworzyć rzeczy, które w naturze są kruche i delikatne, z materiałów twardych, krańcowo przeciwstawnych naturze. Wcale nie czuję się obrażona i negatywnie sklasyfikowana, gdy mówią, że moje prace to czysta secesja. Uwielbiam złotnictwo Rene Laliquea i Carla Farbergea, wnętrza Mackintoscha, rysunki i obrazy Beardsleya, Klimta, Muchy. Uwielbiam klimat tego czasu – fin de siecleu- w którym narodziły się: Art. Nouveau, femme fatale, kobieta- ważka, kobieta-paw, kobieta-sfinks, atmosfera tajemniczości, arabeska linii, kolor witraży. Może stąd w moich pracach przewaga imion kobiecych: Maria Stuart, Sarah Bernhardt, Madame Pompadour.”
Barbara Munzer urodziła się w Łodzi i tam ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Dyplom - w zakresie ubioru i biżuterii w 1965 roku.
Po studiach malowała obrazy i projektowała grafikę użytkową,wkrótce zaczęła też projektować i wykonywać biżuterię i rekwizyty do filmu, telewizji i domów mody. Powstały wtedy całe zestawy ozdób do kolekcji „Mody Polskiej” (udział w pokazach w latach 1968 , 1970-75) i „Telimeny” (udział w pokazach w latach 1969-73).
Uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych, w kraju i zagranicą, miała szereg pokazów autorskich m. in. w Łodzi, Warszawie, Krakowie, Płocku, Amsterdamie, Arnhem, Bochum Dusseldorfie, Essen, Borken. Z czasem, zafascynowana ulotnym pięknem natury, zaczęła utrwalać w metalu kruche owady (motyle, pająki, ważki) w coraz większych rozmiarach, nadając im imiona znanych postaci ze świata muzyki i literatury. Tak powstał świat owadów zaklętych w obiektach przestrzennych.
Potem tworzy nowe wizje z metalu - szaty, świat mody kobiecej różnych epok i krajów. W sukniach tych oddaje urok i charakter słynnych postaci kobiecych.
Okazało się, że jej biżuteria może być nie tylko atrakcją pokazu mody lecz także doskonale zdobić wnętrza.
Prace Barbary Munzer znajdują się w Muzeum Mazowieckim w Płocku oraz w kolekcjach prywatnych, w kraju i zagranicą.
A oto co sama mówi o swoich pracach („Mój artystyczny życiorys” – katalog do Wystawy- Warszawa, 1989 rok.): „Ze wszystkich form ozdobnych najbardziej upodobałam sobie naszyjnik…(który) z czasem osiągnął rozmiary tak imponujące, że zawieszony na ścianie zaczął żyć własnym życiem. Odnalazłam swój własny język i nowe możliwości głębszego wypowiedzenia się w tej dziedzinie. Tak narodziły się ważki, pawie, motyle – OBIEKTY PRZESTRZENNE.
Przekora podpowiada mi tworzyć rzeczy, które w naturze są kruche i delikatne, z materiałów twardych, krańcowo przeciwstawnych naturze. Wcale nie czuję się obrażona i negatywnie sklasyfikowana, gdy mówią, że moje prace to czysta secesja. Uwielbiam złotnictwo Rene Laliquea i Carla Farbergea, wnętrza Mackintoscha, rysunki i obrazy Beardsleya, Klimta, Muchy. Uwielbiam klimat tego czasu – fin de siecleu- w którym narodziły się: Art. Nouveau, femme fatale, kobieta- ważka, kobieta-paw, kobieta-sfinks, atmosfera tajemniczości, arabeska linii, kolor witraży. Może stąd w moich pracach przewaga imion kobiecych: Maria Stuart, Sarah Bernhardt, Madame Pompadour.”
