Zdzisław Beksiński, BEZ TYTUŁU, 1982

sygn. na odwr.: BEKSIŃSKI | 1982

p.g. ślad 2 pieczątek wywozowych z podpisem

Pochodzenie:

– Obraz został zakupiony w 1990 r. w Paryżu do Muzeum Sztuki Europejskiej w Osace w Japonii.

– Po zamknięciu muzeum, prywatna kolekcja w Azji.

Obraz wystawiany, reprodukowany i opisany:

– Obraz pojawił się w programie wyemitowanym przez telewizję japońską poświęconym Muzeum Sztuki Wschodnioeuropejskiej w Osace na początku lat 90. (strona www Dmochowski Gallery NET – Filmoteka);

– Beksiński. Paryż-Osaka-Warszawa, Galeria Agra-Art, Warszawa 1 VII – 4 IX 2021, nr kat. 9, s. nlb. il. barwna;

– Kolekcja japońska. Beksiński i inni, Agra-Art, Warszawa 2021, s. 33, il. barwna;

– Strona internetowa Dmochowski Gallery NET (Wirtualne Muzeum).

Erotyka w obrazach Zdzisława Beksińskiego jest kojarzona niemal wyłącznie z serią rysunków o sadomasochistycznym charakterze tworzonych w latach 60. Tym większym wydarzeniem na rynku kolekcjonerskim jest prezentowany w katalogu obraz z 1982 roku, będący dosadną i perwersyjną ilustracją erotycznej wizji. Obecne w niej – łączenie cech prawdopodobieństwa i czystej fantazji, charakterystyczny motyw przywiązywania, deformacja i groteskowość postaci – sprawiają, że grupa wczesnych, skandalizujacych szkiców jest tutaj uderzającą analogią. Ich agresywna, obsceniczna seksualność dla ówczesnych odbiorców i krytyków była nader kłopotliwa: z jednej strony traktowano je jako „instruktaż erotyczny“, a z drugiej widziano w nich, m.in. odniesienia do zbrodni faszystowskich, tęsknotę za łonem matki, martyrologię polskiego narodu. Kilka sztuk trafiło nawet do zbiorów Muzeum Historii Ruchu Rewolucyjnego. Tymczasem dla artysty były po prostu projekcją prywatnych tęsknot i obsesji – nie tylko erotycznych, ale także związanych z lękiem przed śmiercią i przemijaniem. Nieprzypadkowo tak wiele miejsca zajmuje w sztuce Beksińskiego erotyka. Ona właśnie stoi najbliżej źródeł życia i śmierci; w miłości poczyna się nowe istnienie, wreszcie i ona bywa zatratą już bardziej w metaforycznym sensie. [Tadeusz Nyczek, Zdzisław Beksiński albo oswajanie śmierci, „Student“, nr 18 (97), 1973]

* do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczony podatek graniczny VAT 8% (zgodnie z §12 pkt. 2 Regulaminu)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

 (Sanok 24 II 1929 - Warszawa 21 II 2005) studiował w latach 1947-1952 na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej.

Był artystą samoukiem, który osiągnął niekwestionowaną pozycję w polskiej sztuce współczesnej, potwierdzoną obecnością jego prac na prestiżowych wystawach i w kolekcjach muzealnych. Początkowo zajmował się fotografią, którą interesował się od lat studenckich, po 1956 zyskując uznanie jako twórca fotogramów o estetyce opartej o efekty fakturowe. W latach 1958-1962 tworzył abstrakcyjne obrazy-reliefy o bogatej fakturze, głównie metalowe, będące odmianą malarstwa materii. Pod koniec tego okresu powstawały ażurowe formy o kształtach figur i pełnoplastyczne rzeźby w metalu. Kolejnym etapem jego twórczości były lata 1962-1974, kiedy poświęcał się głównie rysunkowi. W latach 60. rysował piórkiem i tuszem figuralne kompozycje odznaczające się karykaturalną deformacją postaci. Od końca lat 60. tworzył rysunki węglem i kredkami, będące monochromatyczną odmianą jego równoległej twórczości malarskiej. Od 1974 zajmował się niemal niepodzielnie malarstwem. Jego charakterystyczny styl bazował na perfekcji technicznej, której towarzyszyła niezwykłość wizji. Malował świat po katastrofie, naznaczony piętnem śmierci i rozpadu. Jego obrazy zaludniają postaci i stwory o ludzkich wprawdzie bądź zwierzęcych kształtach, lecz o cechach fantomów, automatów lub rozpadających się trucheł. Artysta nie nadawał swym obrazom i rysunkom tytułów (poza porządkującymi symbolami), akcentując w ten sposób swój brak zainteresowania dla literackiej strony przedstawień. Sam mówił, że malując całkowicie poddaje się wizji, „fotografuje“ ją. W ostatnich latach włączył do swego warsztatu artystycznego elektroniczne techniki generowania obrazu, które wykorzystywał do tworzenia komputerowych fotomontaży. Sztuka Beksińskiego, wielokrotnie wystawiana i omawiana, budzi skrajne emocje wśród znawców i publiczności.

Największa, systematycznie uzupełniana kolekcja jego prac w kraju znajduje się w Muzeum Historycznym w Sanoku, za granicą - w Paryżu, w posiadaniu Piotra Dmochowskiego, który od 1983 kolekcjonuje prace i promuje twórczość artysty. Zorganizował on wystawy indywidualne Beksińskiego m.in. w Galerie Valmay w Paryżu w 1985, 1986 i 1988 oraz stałą ekspozycję we własnej Galerie Dmochowski - Musée-galerie de Beksiński, istniejącej w latach 1989-1996. Jego też nakładem ukazały się monumentalne albumy artysty w 1988 i 1991.

W Polsce monografię Beksińskiego pióra Tadeusza Nyczka opublikowały Arkady w 1989 (II wydanie w 1992). Wiosną 2005 roku w Pałacu Opatów w Gdańsku Oliwie miała miejsce duża wystawa obrazów Beksińskiego, a dyrektor Muzeum w Sanoku Wiesław Banach wydał obszerną monografię artysty.

Od października 2016 w Nowohuckim Centrum Kultury w Krakowie na stałe zagościła wystawa 250 prac (obrazów, rysunków, fotografii) Zdzisława Beksińskiego z prywatnej kolekcji Anny i Piotra Dmochowskich. Natomiast od czerwca 2021 stała wystawa 30 obrazów Beksińskiego z kolekcji Dmochowskich prezentowana jest również w Muzeum Archidiecezji w Warszawie.