Marcin Lubera (ur. 1983 r.), Kompozycja 104.74, 2021 r.

Marcin Lubera (ur. 1983 r.)
Kompozycja 104.74, 2021 r.
technika własna na płótnie, 80 x 80 cm
sygnowany i opisany na odwrocie

W latach 2004 – 2009 studiował na kierunku Edukacja Artystyczna w Zakresie Sztuk Plastycznych, o specjalności małe formy rzeźbiarskie (dyplom magistra sztuki w pracowni prof. Henryka Sikory).
Tworzy rysunki, obrazy, rzeźby – instalacje, w których to główną ideą jest geometria, prostota (prymitywizm), minimalizm, konceptualizm. Odwołuje się w nich do natury i człowieka. Prowadzi dialog z tworami, które tworzy, i które pomagają mu w rozmowie z jego wewnętrznym Ja. W pracach przedstawia świat taki jak widzi, bez najmniejszych skrupułów opisuje swoje przeżycia, problemy i radości. Tworząc dany twór opisuje stan emocjonalny, w którym właśnie się znajduje. Powstałe dzieło otrzymuje fragment jego duszy, jest jej odzwierciedleniem. Struktura, która się
w nim naradza to ubiór jego ciała astralnego, pierwotnego ducha. I tak jak on sam jest realny, tak owe dzieła stają się integralną częścią jego osoby. Opowiada swoją historię kolorem, kształtem i fakturą. Opisuje swoje spostrzeżenia oraz przeżycia.
Twórczość wymaga nie tylko od niego, ale również od widza tolerowania wieloznaczności i tworzenia znaczeń na wielu poziomach. Pozostawia swobodę, wolność i niepewność w odbiorze jego osoby i jego sztuki. Ukazuje iż istnieje wiele odpowiedzi na to samo pytanie. Posługuje się paradoksem, sarkazmem, ironią. Zaskakuje w nielogicznych skojarzeniach, pozostaje w swobodnym stosunku do przedstawionych idei. Prokuje zjawiska pomiędzy rzeczywistością zewnętrzna a wewnętrzną. Ten akt twórczy staje się częścią świata rzeczywistego, a jednocześnie pozostaje odrębnym nierealnym światem. Twórczość wymaga od niego zabawy rzeczywistością, narzucenia sobie roli demiurga, który tworzy warstwa po warstwie i kreuje materialny byt jakim jest człowiek.