Jerzy TCHÓRZEWSKI (1928-1999), Drzewo i kobieta, 1955

gwasz, papier; 34,5 x 49 cm (w świetle passe partout);
sygn. l. d.: J.Tchórzewski 55.

Jerzy Tchórzewski uważany jest za jednego z najważniejszych artystów polskiej sztuki powojennej. Zadebiutował na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie w 1948 roku. Po studiach przeniósł się do Warszawy, gdzie od 1954 roku rozpoczął pracę w Akademii Sztuk Pięknych, w 1987 roku uzyskał tytuł profesora. Obrazy Tchórzewskiego zostały określone jako te, które „odzwierciedlają świadomość przeczutego chaosu”. W jego pracach splata się surrealizm z abstrakcją, a także wieczne odkrywanie na nowo postaci ludzkiej. Sam o swojej twórczości mówił, że „próbuje wykrzesać energię z martwej materii malarskiej”. Jego twórczość z jednej strony wzbudza niepokój poprzez ekspresyjność form, ale także pociąga dzięki swojej sile, energii i tajemniczości. Jak pisał o Tchórzewskim Tadeusz Różewicz: „Ogrzewałem zziębnięte dłonie przy ogniu jego malarstwa”.