Stanisław FIJAŁKOWSKI (1922-2020), Sierpień 84, 13/84, 1984

olej, płótno; 100 x 73 cm;
sygn., dat. i opisany na odwrocie: S. FIJAŁKOWSKI 84 13/84 [ołówkiem].
WYSTAWIANY I REPRODUKOWANY:
– Stanisław Fijałkowski, Galeria WINDA, Kielce 2013, s.40.
PROWENIENCJA:
– Zakup od artysty;
– Kolekcja prywatna, Kielce.

Stanisław Fijałkowski, to obok Jerzego Nowosielskiego, jeden z najciekawszych
twórców XX wieku. Obaj artyści, erudyci, mieli okazję spotkać się
w Łodzi, prowadzić ożywione dyskusje i wymieniać poglądy. Mogli również
nawzajem się uczyć i inspirować. Jedną z takich intelektualnych wymian
była wiedza Jerzego Nowosielskiego dotycząca ikony. W wielu obrazach Stanisława
Fijałkowskiego powstałych od lat 60. XX wieku pojawia się charakterystyczne
obramienie w postaci cienkiej barwnej linii, naśladującej kształt
podobrazia. Ten obrys można interpretować jako bordiurę, podobnie jak
w ikonie, oddzielającą strefę sacrum od profanum. Oglądając obrazy Stanisława
Fijałkowskiego widz dopuszczany jest właśnie do części sacrum sztuki
artysty. Złożoność, ale równocześnie otwartość na interpretację twórczości
Stanisława Fijałkowskiego wynika z tego, że artysta z równym zaangażowaniem
czerpał inspirację z pism filozofów i traktatów teologicznych, cenił
teorię sztuki Władysława Strzemińskiego i Kazimierza Malawicza, poznał
i robił doświadczenia związane z teorią koloru, wizualizował w swoich dziełach
symbole masońskie i te zaczerpnięte z ksiąg judaistycznych.