Otto AXER (1906-1983), Postacie, 1978

Pochodzący z Przemyśla artysta studiował w latach 1924-1929 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Następnie wyjechał na stypendium do Paryża. Tam miał okazje skonfrontować się ze środowiskiem kapistów i twórczością Józefa Pankiewicza. W okresie międzywojennym swoją pracę zawodową związał z teatrem zostając scenografem Teatru Miejskiego we Lwowie oraz Łodzi, gdzie współpracował z Leonem Schillerem. W okresie tym używał pseudonimu „Rex”. Od 1945 roku do końca dekady mieszkał i pracował w Łodzi, ostatecznie jednak związał się z Teatrem Polskim w Warszawie, dla którego tworzył scenografię i zajmował się reżyserią spektakli. W 1968 roku w CBWA „Zachęta” odbyła się monograficzna, retrospektywna wystawa dzieł Otto Axera, który mimo rozwijającej się kariery scenografa, nie porzucił malarstwa. Była to równocześnie pierwsza powojenna prezentacja artysty. W katalogu towarzyszącym wystawie Andrzej Osęka wspomina „O wszystkim – decyduje forma, jej klimat, jej charakter. Figury podobne są do marionetek, twarze – do masek, przedmioty – do rekwizytów teatralnych. Nie znaczy to bynajmniej, by obrazy te miały cokolwiek wspólnego z projektami scenograficznymi. Chodzi raczej o samą atmosferę teatru, o fascynację przebraniem, ułudą”. Na podobną interpretację pozwolił sobie również Marcin Czerwiński: „Nie jest więc Axer – jak polscy koloryści – malarzem natury. […] Z biegiem lat coraz bardziej uwidacznia się w jego pracach teatr malarski. Mamy tu świat budowany, kreowany z powtarzających się elementów, wśród których występuje i człowiek, ale jest to człowiek w sytuacji, w pozie wyznaczonej mu przez artystę”.