Budowle Starożytnego Rzymu 1822 r. Marconi

Les édifices antiques de Rome misurés et dessinés tres-exactement sur les lieux par feu M. Desgodetz architecte du Roi. 

Vincenzo Poggioli stampatore Camerale Roma 1822

XII, 94 (w miejsce 116) s., 106 kart tabl. (w tym rozkładane, w miejsce 137)

Oprawa wydawnicza, karton. Trzy woluminy (w miejsce czterech) z jedną kartą tytułową i paginacją ciągłą. Brak trzeciego woluminu, stąd luka w numeracji stron i tablic. Tekst w dwóch kolumnach po łacinie i w jęz. włoskim. Pierwszy wolumin w słabym stanie - okładka luzem, blok pęknięty na kilka części, silne zaplamienie od strony tytułowej, biegnące w głąb bloku książki (część tekstowa). Tablice w dobrym lub bardzo dobrym stanie, nie licząc naturalnych pofałdowań i przybrudzeń na brzegach. Mocne, wyraźne odbitki.

Wspaniałe edytorsko dzieło dotyczące budowli Starożytnego Rzymu. Pierwsze wydanie zostało wydrukowane w 1682 roku.  Antoine Desgodets (1653-1728) został zatrudniony przez ministra finansów Ludwika XIV, Jacques-Louis Colberta do odwiedzenia Rzymu i wykonania pomiarów i rycin znanych starożytnych budowli, w tym planów elewacji, przekrojów i odrysów dekoracji zewnętrznych. Artyści i architekci, którzy nie mogli podróżować do Włoch, wykorzystywali dzieło Desgodetza do naśladowania i nawiązywania w swoich pracach do wzorców architektonicznych starożytnego Rzymu. Dzieło zostało przedrukowane w 1729 i ponownie w 1779, pomagając w ten sposób nie tylko barokowym architektom, ale także wyznawcom rozwijającego się neoklasycyzmu. 

Oferowany egzemplarz należał do Stanisława Marzyńskiego  ur. 8 V 1904, Łódź, zm. 5 II 1992, Warszawa – polskiego architekta, wykładowcy akademickiego, pracownika Biura Odbudowy Stolicy,  W latach 1961–75 wiceprezesa Rady Prymasowskiej Odbudowy Kościołów; gł. realizacje w Warszawie: kościoły — Św. Klemensa na Woli (1932–37) i Św.Św. Apostołów Piotra i Pawła (1945–79), hala targowa na Żoliborzu (1937–39, z W. Michniewiczem); autora oprawy arch. mostów: Gdańskiego i Gen. Z. Berlinga; kierował odbudową zabytków warsz., m.in. kościołów Św. Aleksandra (1947–58) i Św. Floriana (1947–72); opublikował m.in. Kościoły warszawskie w ruinie i odbudowie (1946), Podstawy projektowania architektury (1969).

Na karcie tytułowej pierwszego woluminu znajduje się odręczny podpis "Marconi", prawdopodobnie Henryka Marconiego, lub któregoś z jego synów. Podpis widnieje również na pozostałych dwóch woluminach. Na woluminie drugim podpisał się również Stanisław Marzyński.

Henryk Marconi, ur. 7 I 1792, Rzym, zm. 21 II 1863, Warszawa, architekt, pochodzenia włoskiego; od 1822 w Polsce; 1851–58 profesor w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie; jeden z najczynniejszych architektów XIX w., przedstawiciel historyzmu; wybudował wiele pałaców, kościołów, domów czynszowych i gmachów użyteczności publicznej; gł. dzieła w Warszawie: pałac L. Paca (1824–28 przebudowany z pałacu Radziwiłłów); kościół Św. Karola Boromeusza przy ul. Chłodnej (1841–49), dworzec Kolei Warsz.-Wiedeńskiej (1844–45, zburzony), wodozbiór w Ogrodzie Saskim (1852–54), Hotel Europejski (1855–77), gmach Tow. Kredytowego Ziemskiego (1854–58), kościół Wszystkich Świętych na Grzybowie (od 1861); 1824–28 tworzył gł. pod wpływem architektury późnorzym. (zakład zdrojowy z łazienkami w Busku), od ok. 1840 stosował (zwłaszcza w budowlach na terenie Warszawy) gł. formy neorenesansowe.